Hieronder kè je 'n paar stukkies leze die in Skroivendevort nummer 4 van de 31-ste jaargang (2019) stane:
Meskien denk je, as je dut lezen hewwe, ik zou wel meer westfriese stukkies en roimpies leze wulle:
Klik den effies op deuze link, den zien je hoe of je vaste lezer van Skroivendevort worre kenne.
't Beurt wel dat 'r op een bai-ienkomst, deur de ien of aar een stukkie of een roimpie uit een Skroivendevort voorlezen wort. Dat mag vezelf gerust, maar vertel 'r den wel effies bai weer of je 't vedaan hewwe en wie of 't skreven heb.
Om boskippe
Ik moet nôdeg nei de winkel,
want 't is al daags voor kerst.
Nei de bakker en de slager
en nei Deen, die is 't verst.
Ik gaan eerst gauw nei de bakker.
Voor de deur staat tante Mien.
Zai zoit: ‘Moid, ik hew 'n tattoe!
Wul je die niet effies zien?’
Zit ik dat net te bekoiken,
komt Dirkjan d'r ok nag bai.
Maar ik moet weer vedder reze,
dat ik gaan weer met 'n swaai.
Zonder broôd gaan ik weer vedder
nei de slager op de buurt.
En je zelle 't niet gelove:
ik stap uit en tref den Guurt.
Zai houwt 'n sweer prevelementje
over al heur ziek en zeer.
't Is wel nôzelek voor 't woifie,
maar ik luister gauw gien meer.
Want de slager draait zoin bordje
en ‘geslôten’ staat 'r nou.
Wel verdubbe, dat daait teugen.
Ik staan lullek in de kou!
Ik weet: Deen is nag wel open.
Dat 't is me leste hoop.
Ik ken alles nag wel hale.
Deer is ok goed vleis te koop.
Bar verboefd kom 'k bai de winkel,
groip de eerste lege kar.
Ik koik krek net op me loisie…
hoor ik: ‘Nôh, 't is toch bar!’
't Is m'n buurjoôn, die koikt druleg.
‘Moid, ik hew 'n lekke band.
Mag ik trug met jóu meeraaie?’
Dat ik help 'm uit de brand.
'k Douw die joôn vast in me oto
en stuif zelf de winkel in.
'k Zien deer toch 'n zoôt bekende,
en geloik al an 't begin.
Ik duik achter 'n hoop stolle,
voel me oigen echt onwois.
Ik glip gauw den om 'n hoekie,
gaan op zoek nei stoet en vleis.
Ik koik in 't pad nei voren;
staat m'n baas deer onverdocht.
Hai ziet moin en vraagt den stralend:
‘Heb 'n engel jou hier brocht?’
Hai vraagt moin ok om te helpen,
al het perseneêl is ziek.
Ok de inval ken niet komme.
Alleman is toch zô briek.
Ik leit alles drekt maar valle
en ik gaan zôvort nei huis.
'k Leit de buurjoôn uit de oto
en kom zellef doôdloof thuis.
Vraagt m'n kirrel: ‘Alles binnen?
Woif, wat koik je nou beloord!’
Dat ik zeg 'm: ‘Ik hew noppes,
ik hew enkeld nuwtjes hoord.’
‘Dat we dut beleve magge…:’
-zoit met gloim m'n oigen man-
‘heêls niks kocht en ruim geld over.
Da's goed gaan! Deer hou ik van!’
Joke Sijs, Hoogwoud
Wintersleip
Smeerbolle, zôas oliebolle voorheen noemd werde, kè-je opheden bakke mit ôliebollemix.
Je kenne ze ok kant-en-klaar koupe. An de kraam of bai de voebal.
Eertoids hadde ze gien mix. Kant-en-klaar meist ók niet. Dat toe moste ze zelf an de bak. Niks mis mee.
Plusselpot en plussellepel uit de kast. Boezel voor.
Zelf plussel make mit gist. Natte doek d'r over. Wachte tot 't rezen was.
ôlie in de pan en bakke. Heêl veul ôliebolle. Veuls te veul. Hoezô dat den? Op ouwejaarseivend ate hullie de halft.
De rest bewaarde ze. In de bedstee. In 'n sluikholtje in de onderkooi. Die ôliebolle gonge in wintersleip. Ze bleve deer maande wachte.
Weerop den? Wazze die minse soms ôliebubbers?
Nei, 'oor, ze hadde alles goed uitdocht.
Wie wat bewaarde, hád wat.
Voor nei de grôte skommaak of voor nei de hooitoid.
Den stinge de ôliebolle vast klaar. Een traktasie nei al dat swere werk.
De belôning. Ze gonge slikvingerend op. Alleman zat te slikbekken.
Hoe of dat ze smaakte, nei al die toid?
Orsiedeproppie!
Martha Bakker-Groot, Andijk
Deur merg en bien
Heêl de femilie, met z'n allen,
ging 'rs nei de wintersport.
Vaders, moeders, oma, koinders,
skik vezelf en niet te kort.
Ted en Mar die ginge skieë
en hullies lieve kloine moid
most nei skiskoôl en bai oma
konne ze 't kloine broertje kwoit.
Maar 't moidje dat keek dreutig
had in skiles heêls gien zin
en heur mooie blauwe ougies
stinge dikke trane in.
Vader Ted zoi stoer: ‘Ik breng heur!
Moidje, 't is verlegen foin!
Je zal't vast wel goinig vinde
luister nou maar goed nei moin.’
Dat deer ginge ze met z'n tweie.
Vaders hart werd al puur week.
Hai kon zelf temet wel janke,
as ie nei heur toetje keek.
't Moidje klemde an zoin biene.
't Ging bai 'm deur merg en bien.
Maar de juf die soinde: ‘Gaan maar!’
Had de stroid allang al zien.
De are dag ging 't niet beter.
Bai 't ofskoid veul verdriet.
Vader kroigt 'n heêl kloin hartje,
as ie 't bange smoeltje ziet.
De derde dag: 't ois was broken.
't Moidje raakte in heur skik,
kreeg iniens de haal te pakken.
Riep: ‘Koik moin, pap! Dut ken ik!’
Reidig nam ze toen 't liffie
en ging aldeur op en neer.
Vader zoi: ‘Gaan nou met oôs mee!
Wul je dat wel voor een keer?’
Moeder voor en vader achter.
't Kloine moidje waagt de gok.
Stralend roept zai: ‘Harder, harder!’
't Are jaar mag broertje ok!
Ans Klomp-Wetsteen, Hoogwoud
Van de rel
De tillefoôn gaat. Ik pak de hoorn van de haak en hoor 'n onwois kombaal. Maar den hoor ik de stem van me skoônmoeder, ze is hillegaar op redut.
‘Moin tillevisie ken gien meer zachterder! Wat nou?’ keêuwt ze.
Den koik ik effies de kamer in de rondte en geef oôze dochter de tillefoôn in d'r hand.
‘Deurklesse met opoe,’ zeg ik.
Dat beurt en opoe riedelt deur, merk ik. Ze heb hillegaar niet in 't snotje dat ik gien meer an de tillefoôn ben. Ik skiet me jas an en gaan gauw nei me fiets in de boet. Opoe weunt amperan drie menute fietse van oôs vedaan. Hopelek loupt 't tillefoôngesprek tussen opoe en d'r kloindochter goed of. Bai 't bejaardehuis zet ik gauw me fiets teugen de muur op slot. Den gaan ik met 'n noôdgang nei de kamer van me skoônmoeder.
't Kombaal kè je al op de gang hore, dat ankloppe ken ik wel leite. As ik d'r deur open doen, koikt ze m'n an en zoit:
‘Ik heb je nag an de tillefoôn en nou bè je d'r al!’ Drekt loit ze de hoorn op de haak. Dat ik ternei thuis was hebbe we d'r bar om lacht.
Opoe heb 't nooit snapt. Ze raakt lenigies an van 't padje of.
Greet Hoffman-Weijtze, Spierdijk
